Parę słów o historii miasta Pabianice. Powstało one w okolicach X i XI i było małą osadą położoną nad Dobrzynką. Nazwa miejscowości to pochodzi prawdopodobnie od imienia Fabian (Pabian), który miał był założycielem miasta. Imię to jest do dziś często spotykane w Czechach.
Inną genezę nazwy Pabianic przedstawia Maksymilian Baruch, opisujący lokalne dzieje, który uważa że początkowa nazwa mogła brzmieć Pobijanice lub Pobawianice od polowania na dzikie zwierzęta, którymi zajmowali się książęta.
Kolejna możliwość to legenda o księżnej o imieniu Pabianka, która była tak brzydka, że wstydziła się pokazywać ludziom. Aby ukryć się przed zawistnymi spojrzeniami nakazała budowę podziemnego tunelu prowadzącego z zamku do kościoła św. Mateusza.
Na początku Pabianice były pod władaniem księcia. Następnie zostały przekazane Kapitule Krakowskiej i stały się posiadłością kościoła krakowskiego. Ofiarę miał uczynić Władysław Herman wraz ze swoją małżonką czeską Judytą. Według historyków darowizna była wotum za urodzenie potomka - Bolesława Krzywoustego.
Pabianice były położone z dala od Krakowa, w związku z czym były częściowo pozbawione nadzoru Kapituły i popadały w ruinę.
Być może były to spowodowane tym że nie świadczono w mieście takich usług jak Pabianice korepetycje fizyka Wracając jednak do historii miasta...
Omówimy teraz powstanie miasta, które miało miejsce na przełomie XIII i XIV wieku. Przeniesiono wtedy siedzibę zarządu dóbr kapituły krakowskiej w ziemi sieradzkiej do Pabianic. Nie jest znana dokładna data, ponieważ dokumenty zostały zniszczone podczas pożaru. Zgodę na lokację miasta wydał Władysław Łokietek w 1297 r. Kazimierz Wielki dał przywilej dwóch dni targowych miastu Pabianice. Były to wtorek i piątek, co jest zachowane po dziś dzień.
Pabianice ciągle pozostawały pod zwierzchnictwem władzy kościelnej. Kompleks składał się z dwóch miast - Pabianic i Rzgowa a także ponad 50 wsi. Często spotykaną praktyką Kapituły Krakowskiej było oddawanie posiadłości w dzierżawę w zamian za wnoszenie opłat. Dzierżawili zwykle duchowni, jednak ich rolę często pełnili także świeccy starostowie. Posiadłości kościelne były obecne na ziemi pabianickiej aż do upadku I Rzeczypospolitej. W roku 1793 uległy sekularyzacji.
